...

سپاس خدایی را سزاست که هر وقت بخواهم ، می توانم صدایش کنم و هرگاه در پی خلوتی با او باشم،بی هیچ واسطه ای می توانم داشته باشم و او همیشه برآورنده خواسته های من است.
سپاس خدایی را سزاست که غیر از او را نمی خوانم و اگر بخوانم هم ، پاسخی نمی شنوم.
سپاس خدایی را سزاست که غیر از او دل نمی بندم و اگر ببندم هم،دلم را می شکند و پشتم را خالی می کند.
سپاس خدایی را سزاست که به او تکیه می کنم و او گرامی ام می دارد و دست نوازشش بر سرم می کشد و به مردم تکیه نمی کنم که اگر کنم ، خوارم کنند و تنهایم می گذارند.
سپاس خدایی را سزاست که از من بی نیاز است اما با من دوستی می کند و به من محبت می ورزد.
سپاس خدایی را سزاست که با من بردباری می کند،انگار که من هیچ گناهی نکرده ام،به گونه ای در من می نگرد انگار که هیچ خطایی از من سرزده است،با من طوری رفتار می کند انگار که هیچ لغزشی نداشته ام.
این خدا،این خدای من،به راستی ستایش برانگیز است.به حقیقت دوست داشتنی است و به واقع سجده کردنی.

...
دریافتی از دعای ابوحمزه ثمالی
سید مهدی شجاعی

خداحافظی ...
[عناوین آرشیوشده]