آنقدر اشک فشانیم و بگوییم حسین

تا به ما تذکره ی کرببلا هدیه کنند

با تو شروع می شوم ای ابتدای من

ای جلوه ی خدایی بی انتهای من

پایان راه تو به خدا ختم می شود

از راه کربلاست مسیر خدای من

لحظه به لحظه محضر زهرا رسیده است

رنگ خدا گرفته اگر گریه های من

از روی فرشهای حسینیه ی عزا

تا عرش می رود اثر ردپای من

شکر خدا که در دهه ی آخر الزمان

خرج تو میشود نفس من صدای من

این گریهی برایتو کفاره ی من است

این راه توبه ایست برای خطای من

ازمن نیاز میرسد و از تو نازحسین

درد سری شده سفر کربلای من

خداحافظی ...
[عناوین آرشیوشده]