مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت ز بیداد اهل ظلم

بر صفحه خیال مصور نمی شود

تنها جنازه تو شد آماج تیر کین

یک ره شد این جنایت و دیگر نمی شود

بی بهره از فروغ ولایت تو یا حسن

مشمول این حدیث پیمبر نمی شود

فرمود دیده­ای که کند گریه بر حسن

آن دیده کور وارد محشر نمی شود

دارم امید بوسه قبر تو در بقیع

اما چه می­توان که میسر نمی­شود

با این ستم که بر تو و بر مدفنت رسید

ویران چرا بنای ستمگر نمی­شود

آن را چه دوستی است «موید » که دیده اش

از خون دل ز داغ حسن­ تر نمی­شود

ا

گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم

بمیرم ونروم کربلا ؟ خدا نکند

آنقدر اشک فشانیم و بگوییم حسین

تا به ما تذکره ی کرببلا هدیه کنند

با تو شروع می شوم ای ابتدای من

ای جلوه ی خدایی بی انتهای من

پایان راه تو به خدا ختم می شود

از راه کربلاست مسیر خدای من

لحظه به لحظه محضر زهرا رسیده است

رنگ خدا گرفته اگر گریه های من

از روی فرشهای حسینیه ی عزا

تا عرش می رود اثر ردپای من

شکر خدا که در دهه ی آخر الزمان

خرج تو میشود نفس من صدای من

این گریهی برایتو کفاره ی من است

این راه توبه ایست برای خطای من

ازمن نیاز میرسد و از تو نازحسین

درد سری شده سفر کربلای من

خداحافظی ...
[عناوین آرشیوشده]