صدای زنگ کاروان در بیابان پیچیده و ساربان به خون غلتیده ...

از آن لحظه هراسانم ... از آن لحظه هراسانم که آن قداره بندان حرمت بچه های حسین را بشکنند ، وای برمظلومیت حسین و وای بر صبر و شکیبایی زینب ، امان زلحظه ی هجران که می روی ز برم ...

و وای بر آنان که هیچ بویی از عشق نبرده اند و خورجین های بو گندوی خود را پر از طعام یزیدی کردند بالاجبار اهریمنی گشتند ...

و آه ، آه از آن هنگام که دختری از دست آن اهریمنان ، با پای برهنه در صحرای هجران فرار می کند و می گوید عمو جان کجایی که به داد عزیز دردانه ی برادرت برسی، عمو به خدا دیگر تشنه نیستم ... وای وای وای ...

صدای زنگ کاروان در بیابان پیچیده وساربان به خون غلتیده ... 

خداحافظی ...
[عناوین آرشیوشده]